Als student aan een HBO-opleiding is het vereist dat er twee stages worden gelopen. Een in het derde jaar en nog een in het vierde jaar. Als voorbereiding op mijn stagegesprek, in het afgelopen najaar, ben ik naar het stagebureau gegaan op de campus van mijn school. Daar heb ik onthuld dat ik transgender ben en heb ik verteld dat ik graag het gendertraject wilde voortzetten tijdens mijn stage. En omdat het een grote stap voor mij is om buiten mijn vertrouwde omgeving permanent als vrouw te leven, wil ik mij wel veilig voelen. Ik wilde -met het vooraf doorspreken/advies inwinnen- eigenlijk op safe spelen. De medewerker van het stagebureau gaf aan dat werkgevers niet staan te springen op ziektedagen of dagen waarop een stagiair niet komt opdagen vanwege andere redenen.

Het stagegesprek

Ik sta echter nog niet op het medische traject. Zo heb ik nog geen hormoonbehandeling of operaties voor de aanpassingen. Mijn tweede doel voor het stagegesprek zou er dan ook op gericht zijn om de werkgever gerust te stellen dat ik onder deze omstandigheden zal functioneren als ieder ander. Echter, op het stagebureau werd duidelijk gemaakt dat ik het beter ter sprake kon brengen tijdens het tweede gesprek, wanneer alle randvoorwaarden zouden worden besproken. Ik voelde me goed voorbereid en was klaar om naar het stagebedrijf te gaan.

Tijdens het gesprek wist ik de manager en een programmeur die daar werkt onder de indruk te brengen van mijn werk. Ik vertelde aan wat voor projecten ik had meegewerkt en welke inzichten ik hieruit had opgedaan. Daarnaast gaf ik aan dat mijn studie goed aansloot bij de stageopdracht die ze aanboden. En dat ik ijverig, enthousiast en nieuwsgierig ben.

Aan het einde van het gesprek, toen de papieren waren ingevuld, kwam het “probleem” bovendrijven dat ik mijn transgender zijn nog moest aankaarten. Maar hoe? Toen gaf de manager waarmee ik sprak aan, dat er geen vervolggesprek nodig was. Ze waren overtuigd dat ik als stagiair goed zou passen in het bedrijf. Ik had nog 5 minuten om al mijn moed bijeen te rapen om het te vertellen.

Het is moeilijk uit te drukken wat voor druk dat op je uitoefent. Het is moeilijk om aan een  ander uit te leggen hoe het voor mij voelde. De beste vergelijking kan ik alleen vinden in de keuze tussen toegeven aan groepsdruk of zelf je eigen pad kiezen. Op het beginpunt ontvangt een groep je met open armen als vriend, maar je weet (of voorvoelt) dat op de lange duur deze groep niet goed voor je is. Ik kies niet voor eenzaamheid, maar ook niet makkelijk voor mensen die nooit problemen hebben gehad met wie ze zijn; dan ligt het probleem ergens waar ze nooit zijn geweest.

5 minuten: stage als man of vrouw?

Vijf minuten kreeg ik om te beslissen of ik binnen en bij dit bedrijf ervoor uit wilde komen dat ik transgender ben. Vijf minuten om de afweging te maken hoe ik deze 6 maanden van 40 uur per week zou gaan doormaken, als man of als vrouw. Vijf minuten om na te gaan wat ik dacht dat het beste voor mij zou zijn. Hoe overweeg je 6 maanden van je leven in 5 minuten? Eigenlijk werd er voor mij beslist. Mijn autopiloot stuurde me na het gesprek naar de lift, zonder dat ik een woord had gemeld bij de manager en de programmeur. Een seconde nadat de liftdeuren dicht waren betreurde ik het feit dat ik zelf geen beslissing kon nemen, omdat het voor me was genomen.

Terugkijkend naar wat er toen is gebeurd kan ik alleen maar boos op mezelf zijn. Toch werd mijn humeur een beetje verbeterd. Voor een project was het vereist om veel op Facebook te zijn (no joke). Op Facebook had ik de transitie al aangezet en mijn naam op Facebook is niks minder dan Samantha. De programmeur (diezelfde van het gesprek voor de stageopdracht) zag dat. Natuurlijk vroeg hij waarom, waarna ik aangaf dat het vanwege privéredenen was. Mijn kans om te vertellen was namelijk al verkeken. Af en toe word ik ‘gepest’ door de mensen van de afdeling, en noemen ze me Samantha. If only they knew…

Volgende keer vertel ik over het familie-kerstdiner; kerst is een van de weinige dagen waar ik me zo chic kan kleden als ik wil en waar ik graag gebruik van maak.

Geschreven door Samantha Vosch

Samantha is het pseudoniem van een 23-jarige transgender die zijn ervaringen met ons deelt in 'het dagboek van een transgender'.

1 comment

  1. Steeds meer openheid, steeds weer die durf en moed. Steeds meer raakvlakken met de ‘gewone’ mens die ook piekert en twijfelt. Je voelt al lezend de groeisprongen die Samantha maakt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *