Wekenlang heb ik het vermeden: betalen met de PIN. Of ik ging helemaal niet meer naar welke winkel dan ook, of ik liet mijn vriend betalen.

Het zit namelijk zo. Ik heb een nieuw medicijn gekregen genaamd Abilify, en daarvan krijg ik tremoren. Mijn handen gaan ervan trillen, en als ik hierop ga letten, wordt het erger. Sterker nog: mijn hele lijf kan gaan trillen. Mijn benen, mijn romp, mijn armen, mijn hoofd. En dit heb ik meermalen meegemaakt wanneer ik in een winkel moest betalen met de PIN.

Paniekaanvallen

Ik heb er zelfs paniekaanvallen van gekregen. Op een gegeven moment durfde ik zelfs niet meer in drukke ruimtes te vertoeven, bang dat ik zou gaan trillen, hetgeen dan (ook) vaak gebeurde. Nu doe ik aan exposure therapie. Ik zoek juist die situaties op die bij mij angst (om te gaan trillen) oproepen en probeer dan rustig te blijven/niet bang te zijn. Trillen doe ik sowieso, maar als ik er niet bang voor ben dan blijft het bij een (lichte) tremor in mijn handen. En daar let eigenlijk niemand op.

De nieuwe manier van pinnenAfgelopen week ben ik (ook) expres naar winkels gegaan en betaalde daar (weer) met de PIN! Donderdag kwam het moment suprême: het PIN apparaat werd naar mij toegedraaid en ik kreeg het verzoek om mijn pas in te steken. En het ging goed! Ik trilde amper! Nu moet ik wel bekennen dat ik een klein beetje vals gespeeld heb. Ik had namelijk het medicijn Propranolol genomen, wat tremoren vermindert. Ik heb er net weer eentje genomen want vanavond gaan we buiten de deur eten – en ik zal gaan betalen met de PIN!

Opgenomen

Vanwege de paniekaanvallen (voornamelijk door het trillen) ben ik vorige week vier dagen opgenomen geweest. Sinds gisteren ben ik met ontslag. Ik vind het wel erg vervelend dat ik deze bijwerking heb, maar ik moet door met mijn leven en mij er zo weinig mogelijk door laten hinderen. Ik moet de straat op, ik moet af en toe een winkel bezoeken -en dan meestal betalen met de PIN. Ik moet de angst overwinnen. Trillen doe ik sowieso, maar normaliter is dat niet zo extreem. Het is gewoon een beetje. Het is vooral de angst die een probleem vormt. Omdat mij een paar keer iets is overkomen. En daar was ik van geschrokken. Toen durfde ik niet meer. Maar afgelopen week heb ik veel geoefend.

Ik heb die Propranolol trouwens pas net genomen. Daarvoor was ik in de supermarkt, en kreeg daar een sneetje stokbrood met aardbeienjam aangeboden. Ik dacht ‘jaaa een goeie oefening!’ en ik trilde helemaal niet toen ik hem op at terwijl de vrouw toekeek.

24f86e4f4d35cc4e6b4cf50d4909d7b3Hoop

Sinds de opname – en de exposure – voel ik weer hoop. Hoop dat het beter zal worden. Want het ging vorige week echt niet meer. Ik was helemaal vast komen te zitten, psychisch. Nu kan ik weer vooruit. En dat vanwege een van de bijwerkingen van een medicijn, dat mij juist zou moeten helpen. Maar ik zal ermee moeten leven. Bij elk antipsychoticum ervaar ik een of meer (zeer) hinderlijke bijwerkingen. Het heeft voor mij (dus) weinig zin om opnieuw te gaan switchen.

Ik moet gewoon positief denken, kijken naar de zonzijde van het leven. Bijvoorbeeld door de Abilify ben ik zo goed als helemaal niet meer psychotisch! En nog een ding is zeker: ik heb weer ZIN om te betalen met de PIN!

Geschreven door Diana

Diana is geboren en opgegroeid in Limburg. Voor de liefde is ze 15 jaar geleden naar Groningen verhuisd. Diana is een zeer intelligente vrouw die last heeft van een schizoaffectieve aandoening. Dit betekent dat ze zowel psychosen als stemmingswisselingen kan hebben. Soms komt dit terug, wat dan meestal te maken heeft met te veel (langdurige) stress. Diana schrijft veel, bouwt websites, heeft een goede relatie met haar partner met wie ze samenwoont en ze heeft leuke hobby's en sociale contacten.

1 comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *