Ik vraag het me steeds weer af: Mogen we nog wel verdrietig zijn? Het is wellicht een wat vreemde vraag, ik zal het uitleggen займ по паспорту срочно.

Uitdagingen aangaan

Ik heb het idee dat we hier in Nederland leven in een cultuur van doorgaan, sterk zijn, veel willen bereiken, kansen benutten, enzovoort. Zeker hier in Groningen, waar ik woon, kennen we de uitspraak “nait soezen, moar doun” (niet zeuren, maar doen) erg goed. Het betekent dat je niet bij de pakken neer moet gaan zitten, maar naar de oplossing toe moet werken en in actie moet komen.

Deze visie heeft natuurlijk een aantal grote voordelen. Doordat we doorgaan, kunnen we veel bereiken. Wanneer je je door elke tegenslag laat neerhalen en niet meer overeind komt, gebeurt er vrij weinig. Hiernaast durf je uitdagingen aan te gaan. Door te denken in oplossingen, krijgen we de moed om nieuwe dingen uit te proberen. Er is zeker wat te zeggen voor deze werkwijze dus. Maar misschien schieten we er een beetje in door?climbing-824373_1280

Schaduwzijde

Doorzettingsvermogen is een grote kracht die goed van pas komt. Er zit echter ook een schaduwzijde aan. Als we alleen maar doorgaan vergeten we namelijk om zo nu en dan gewoon eens stil te staan. We gaan aan ervaringen en emoties voorbij die ook aandacht nodig hebben. Nieuwe projecten ondernemen is bijvoorbeeld erg spannend en leuk, maar kan ook heel zwaar zijn. Het is belangrijk dat de negatievere kanten ervan ook aan bod kunnen komen, al is het alleen maar omdat ze anders alleen maar blijven jeuken. Emoties kun je namelijk niet wegstoppen, die zijn er gewoon en negeren werkt maar voor een bepaalde tijd.

person-692159_1280

Balans

Het is niet mijn bedoeling te suggereren dat we nu allemaal bij de pakken neer moeten gaan zitten en ons verdriet alleen nog maar moeten laten spreken. Nee, juist een balans zoeken tussen doorzetten en de zwaarte hiervan voelen is waar ik naar streef. En daarom luidt mijn vraag: Mogen we nog wel verdrietig zijn? Het klinkt wellicht wat raar, maar juist het ervaren van negatieve emoties kan veel opluchting geven. Ik heb het idee dat we onder de impressie leven dat verdrietig zijn een zwakte is en je afhaalt van je werk. Juist het tegendeel probeer ik hier te bewijzen. We zijn allemaal maar mensen en daarmee ervaren we nu eenmaal een hoop emoties. Die kunnen allemaal een waardevolle bijdrage leveren, als ze maar geaccepteerd worden en de ruimte krijgen.
Ik ben erg benieuwd naar jullie meningen over dit onderwerp. Zitten we inderdaad in een cultuur van doorgaan of is mijn beeld toch wat vertekent? In hoeverre laten jullie je emoties er zijn en in hoeverre niet?

Geschreven door Dea Boom

Dea Boom is in 2012 afgestudeerd als psycholoog en heeft daarnaast een passie voor het geschreven woord. Met behulp van het schrijven van artikelen en blogs probeert ze haar lezers aan het denken te zetten over wetenschappelijke en psychologische onderwerpen. Ze wil graag de brug tussen de wetenschap en het 'gewone' publiek versterken door ingewikkelde vraagstukken voor iedereen begrijpelijk te maken. Daarnaast werkt ze als psycholoog in de studentenhulpverlening en heeft ze een eigen online praktijk: Psychologenpraktijk Boom (www.psychologenpraktijkboom.nl).

2 comments

  1. Helemaal mee eens! In mijn praktijk gebruik ik met name de Aceeptance & Commitment theorie waarbij ook het uitgangspunt is dat emoties niet kunnen worden weggedrukt en dat het essentieel is voor je psychische welzijn (en ook fysiek) alle emoties te accepteren, ook de negatieve.

  2. Zeker mee eens! Verdriet is nou eenmaal een onderdeel van het leven en het wegdrukken maakt het alleen maar groter. Je moet juist liefdevolle aandacht hebben voor jezelf en anderen als er verdriet is. Het idee dat je daarmee zwak bent zouden we echt moeten verbannen, maar helaas is het binnen de maatschappij nog niet zover.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *