Op zaterdag 24 juni 2017 organiseert MIND de allereerste Last Man Standing, een evenement waarbij 300 mensen opstaan tegen de lange wachtlijsten in de GGZ. Hoe staan zij op? Door zo lang mogelijk op een paal te gaan staan in het Markermeer en records te verbreken (naar het voorbeeld van Expeditie Robinson)! Karo is een van die 300 mensen en vertelt haar verhaal:

De wachtlijsten bij de GGZ zijn vergelijkbaar met het afvallerseiland van Expeditie Robinson. Daar ga je heen als je uit de competitie ligt (je behandeling stopt of je bent doorverwezen).
Je weet dat je niet de enige bent, maar je voelt je eenzaam. Je weet dat je nog kans maakt op deelname, in dit geval dus op een passende behandeling, maar dat dat alleen lukt als je blijft leven, doorvechten en je tijd blijft uitzitten met alle tijd en ruimte van de wereld om na te denken over dat wat je hier bracht.

Ik heb verschillende behandelingen gehad, en dus ook op meerdere wachtlijsten gestaan. Degene waar ik nu op sta is bijna ten einde, daar sta ik vanaf november 2016 op. Alles bij elkaar heb ik twee jaar op verschillende wachtlijsten gestaan sinds 2010 of 2011. Sommige wachtlijsten waren voor mij te overzien, zeker als het met mij wel oké ging rond die tijd. Dan kon ik mezelf redelijk overeind houden.

Maar andere wachtlijsten hebben gemaakt dat het eigenlijk alleen maar moeilijker werd. Ik was het vechten voor mezelf zo zat. Ik dacht dat niemand me wilde helpen en ik kwam niet uit de negatieve spiraal. Wachtlijsten staan in mijn hoofd gelijk aan eenzaamheid en machteloosheid. Ik was niet de enige die moest wachten en soms dacht ik dat ik maar beter kon opgeven, dan kon iemand die de hulp wel verdiende misschien iets eerder geholpen worden. Ik hield een plek bezet.

“Ja Karo, je moet eerst stabieler zijn voordat je bij ons traumaverwerking kunt doen. Dus nee, we kunnen je niet helpen”. Dit was ergens in 2013 denk ik, en ik weet dat ik heel hard heb gehuild die dag. Hoe kan het dat je blijkbaar te onstabiel bent voor een bepaalde behandeling, en men dan de deur dichtgooit? Dat je thuis komt, weet dat je niet geholpen gaat worden en je wel door moet gaan met vechten tegen de herbelevingen en de drang om jezelf kapot te maken. Een behandeling voor traumaverwerking maakt onstabiel, toch heeft ook dag in dag uit met trauma’s worstelen mij de afgelopen jaren alles behalve stabiel gemaakt.

Om mij heen heb ik mensen aan de wachtlijstenhype onderdoor zien gaan. Prachtige mensen, die alleen maar de zekerheid nodig hadden van een hand om vast te pakken als je wegzakt in het donker. Een luisterend oor wanneer iedereen je lijkt te dumpen… want ja…”ben je nou nog steeds niet beter?” Oprechte betrokkenheid in plaats van uit boeken aangeleerde correctheid. Liever een “wat ontzettend kut voor je, kan ik nu je moet wachten iets voor je betekenen?” in plaats van een “je tijd bij ons zit erop, wij kunnen niks meer voor je doen en succes met wachten.”

Wachtlijsten nemen toe en die maken samen met de bezuinigingen dit hele Expeditie Robinson gebeuren pas echt tot een strijd. Minder bedden voor opnames, geen muziektherapie of PMT meer, geen budget voor een fatsoenlijke maaltijd, geen tijd voor één op één zorg… Maak van Expeditie Robinson maar The Hunger Games: May the odds be ever in your favour.

Geschreven door Karo, in samenwerking met MIND

MIND zoekt mensen die samen met Karo willen opstaan tegen die lange wachtlijsten. Doe jij mee? Ga naar www.lastmanstanding.nl en geef je op!

Wil je zelf niet op een paal staan? Steun dan een van de deelnemers en help MIND de wachtlijsten aan de kaak te stellen.