Hoe is het nou echt om depressief te zijn? Dat begrijp je waarschijnlijk pas als je het zelf ervaart. Maar dat wil je niet, want een depressie gun je niemand. De beste manier om een kijkje te nemen in het hoofd van iemand die met depressies kampt, is dus waarschijnlijk door zijn of haar dagboek te lezen.  

Rouw keer tien

Yacintha de Jager (pseudoniem) begint haar boek door te vertellen dat een van haar behandelaren ooit zei dat depressie rouw keer tien is. Ze vraagt zich af hoe erg haar depressies dan wel niet moeten zijn, aangezien zij daarnaast ook nog eens haar vader is verloren, aan suïcide. Zo, dan weet je meteen even in welk lastig parket deze dame zich bevindt!

Het schrijven van dit boek is voor Yacintha een belangrijke uitlaatklep geweest, evenals een fijne manier om haar eigen proces te volgen. Het is immers niet niks wat ze meemaakt, maar ooit hoopt ze met een brede glimlach op deze periode terug te kijken. Hoe zou het zijn als ze over een tijd haar eigen boek terugleest en zich niet meer kan voorstellen dat ze echt zo gedacht heeft?

Onvoorstelbaar

Dat is hoe het moet zijn om als buitenstaander haar boek te lezen. Onvoorstelbaar. Dat een jonge, slimme vrouw zichzelf zo veel pijn aan kan doen met in feite alleen maar haar gedachten. Als iemand die nooit een depressie heeft gehad, kun je je niet voorstellen dat ze zichzelf niet uit die vicieuze cirkel kan halen. Dat ze haar angsten niet zomaar kan overwinnen en overal beren op de weg ziet. Voor Yacintha is het echter de normaalste zaak van de wereld, en dat weet ze maar al te goed. Het is indrukwekkend om te lezen dat zo’n jonge vrouw al zo veel zelfkennis heeft. Waar de meeste meiden van haar leeftijd druk bezig zijn zichzelf te ontdekken te midden van alle feestjes, alcohol en foute vriendjes, weet Yacintha heel goed hoe ze in elkaar zit. Juist daardoor is haar toekomstbeeld onduidelijk, maar wie ze is en hoe haar lichaam en geest werken weet ze beter dan menig andere 22-jarige.

Alsmaar door

Toegegeven, dit is geen boek dat je in een ruk uitleest. Ergens staat dat echter ook wel weer mooi symbool voor de inhoud ervan. Het is langdradig en gaat alsmaar door, maar zo werkt het ook met de depressies van de schrijfster. Van de ene therapie naar de andere, van weer een nieuw medicijn naar toch een lagere of hogere dosering. Hoge pieken en diepe dalen, momenten van hoop en wanhoop. Soms leg je het boek even weg omdat het je allemaal wel erg veel van hetzelfde wordt, om je op een later moment te realiseren dat het zo ook moet voelen voor iemand die zich in deze verhalen herkent. Yacintha zou niets liever willen dan die depressie af en toe aan de kant te leggen, omdat het haar te veel wordt. Maar zij kan dat niet, de meeste lezers gelukkig wel. Realiseer je je dat, dan weet je wel dat het boek zijn doel heeft bereikt, want nu weet je  – voor zover dat mogelijk is – wat er zich afspeelt in het hoofd van een (anti)depressivo.