Het consultatiebureau. Dé plek waar jonge ouders standaard een minderwaardigheidscomplex aangemeten krijgen. Onze dochter – Gitte – mag zich voor de tweede keer melden. Geboren met 36 weken, dus officieel een ‘randprematuurtje’.

Met uiterste precisie wordt ze opgemeten. Lengte: goed. Hoofdomtrek: goed. Gewicht: zeer goed. Maar dat hadden we zelf ook al gezien – er komt dagelijks wel een extra vetrolletje bij, links of rechts.

De ontwikkelchecklist wordt erbij gepakt. Volgen: een beetje. Typisch voor een randprematuur, aldus de arts. Hoofd optillen? Mevrouw heeft er vandaag geen zin in (terwijl ze thuis niets anders doet). Tja, dat is typisch jong gedrag. De vinkjes blijven voor nu achterwege.

We ronden het gesprek af. “Ze gedraagt zich nog wel erg jong,” luidt het eindoordeel. “Dat moeten we even in de gaten houden.” In de gaten houden? Maar: jeugdig gedrag is tegenwoordig toch het ultieme ideaal? Veertig is het nieuwe dertig! Festivals staan vol 50-plussers die hun jeugd herontdekken. LEGO voor volwassenen vliegt de winkels uit. En ‘spelenderwijs leren’ is bij ons op het werk dé managementterm van het jaar.

Maar voor randprematuurtjes gelden kennelijk andere regels. Die moeten zich vooral gedragen alsof ze een maandje ouder zijn.

Je gedraagt je nogal jong… je zou er je hoofd van laten hangen.