De baby-terugkom dag van de pufclub. Onze ‘muppets’ liggen in een cirkeltje. Stiekem is iedereen aan het kijken. Oooo, die maakt goed oogcontact. Die lacht lief. Jeetje, die kan al omrollen joh!

Ook Joanne en ik zijn aan het vergelijken. Terwijl we onze dochter juist willen gaan meegeven dat jezelf vergelijken met anderen zinloos is. Je bent goed zoals je bent! Niet omdat Gitte zo ontalentvol is, maar juist omdat je mag varen op je eigen kompas en je eigen talenten.

Ik geef nog wel eens sollicitatietrainingen aan studenten en één van mijn constateringen is dat studenten heel onzeker zijn over de talenten die ze bezitten. Dat had ik zelf ook. Ik wist mezelf altijd te omringen met mensen die nét even slimmer waren dan dat ik ben. Upward social comparison noemen we dat. Totdat ik stage ging lopen en erachter kwam dat ‘buiten mijn cocon’ ik hele goede ideeën had. Die waarde hadden. En dat ik in veel groepen als ‘slim’ beschouwd werd.

In het coconnetje van deze babygroep zien we het ook. Gitte is misschien de oudste van de groep, maar doet ook nog veel dingen ‘niet’. We kijken naar alle babykunstjes en met een heel klein beetje jaloezie nemen we afscheid.

Bij de deur roept iemand nog: “zeg, hoe vaak moeten jullie er ’s nachts nog uit eigenlijk?” We kijken elkaar en schieten in de lach. Gitte slaapt al drie maanden als een roos. “Niet.” Reageren we. Dat is dan weer een kunstje dat de andere babies niet beheersen zien we. De jaloerse blikken volgen ons de parkeerplaats op.