Kyki schrijft over haar adoptie-verleden vanuit psychologisch perspectief, vandaag; adoptie en mentale issues.
Stel je voor, je bent geadopteerd vanuit een ander land en wordt plots in een andere cultuur geworpen. Als baby heb je geen invloed, als kind ook niet. Een adoptie wordt extern
geregeld, terwijl jij als baby het ‘product’ bent dat wordt ‘verkocht’, of zien we het dan niet in
perspectief? Eind 2017 werd er een stop op interlandelijke adoptie geopperd, de Tweede Kamer
had het advies gekregen via de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (RSJ). Het
alternatief was een optimalisatie van de (jeugd)zorg in het land van herkomst. Kan politiek de
toekomst van een kind bepalen? In dit blog wil ik kijken naar mijn adoptie, in hoe verre ik beïnvloed
raak van externe prikkels zoals media en politiek en wat heeft dat voor een mentale uitwerking.
Onderzoeken met en zonder cijfers
Mijn geboorteland is Zuid-Korea. Een land wat momenteel veel in het nieuws is – althans het
Noorden – in verband met de ontmoeting tussen Kim-Jong-un en Donald Trump. Nog nooit was ik
zo met Korea bezig als de afgelopen anderhalf jaar. Ik schreef een boek over mijn adoptie en dook
in de geschiedenis van Korea. Ik las over de diverse meningen over adoptie en vergeleek die met
mijn eigen ervaringen. Nog nooit was ik dagelijks met adoptie bezig, het zorgde naast een
publicatie voor zelfreflectie, herinneringen opnieuw beleven en opboksen tegen politieke en
wetenschappelijke kwesties. Zo ging ik naar de Tweede Kamer voor een hoorzitting. Ik had nog
nooit zoiets bijgewoond, vier uur stilzitten en luisteren naar kamerleden, raadsleden en veel andere
mensen dat leek mij een uitdaging. Enerzijds om zo lang naar iets te luisteren zonder een actieve
rol te hebben, anderzijds was ik benieuwd wat het met mijzelf zou doen. Kan ik luisteren zonder te
oordelen?
Mentale problematiek bij geadopteerden
Tijdens deze hoorzitting kwam de mentale problematiek bij geadopteerden aan bod. Ik had hier al
over gelezen en ben daarna nog meer gaan lezen. Een van die dingen die ik tegenkwam – en
waarschijnlijk tegen zal bijven komen – zijn cijfers. Cijfers over mentale problemen onder
geadopteerden, van suïcidale gedachtes tot aan automutilatie, van depressies en
hechtingsproblematiek tot sociale manipulatie. Ik kan en wil mij – nu en in de toekomst – hier niet mee identificeren. Ik ben één van de geadopteerden waar het goed mee gaat. Natuurlijk heb ik
mijn issues, net zoals iedereen, absoluut. Maar tijdens het schrijven van mijn boek leek het wel
alsof het merendeel van de geadopteerden kampt met mentale problemen, depressies etc. Nu rust
er gelukkig steeds minder een taboe op depressieve klachten en proberen we met z’n alle het
stigma te doorbreken, maar toch bleef het vervelende gevoel van bewijzen bij mij kleven. Bewijzen
dat het niet altijd zo hoeft te zijn of zo hoeft te gaan.
Daarnaast sprak ik met iemand die ook geadopteerd is. In dat gesprek kreeg ik te horen dat
Koreaanse mensen in hun hoofd leven, dat daarom het percentage suïcide zo hoog is onder
Koreaanse geadopteerden. Het denken, dat herken ik wel. Het hele proces van het boek schrijven
gaf namelijk een bepaalde druk waardoor ik inderdaad weer ging nadenken. Doe ik het wel goed
genoeg, ben ik wel goed genoeg. Ben ik dankbaar genoeg en waarom zou ik juist dankbaar
moeten zijn. Mag ik boos zijn en dan die woede ervaren, hoe kan ik die dan labelen. En is dat dan
juist weer ondankbaar zijn? Veel van die gevoelens zal ik nooit live uiten, maar in mijn hoofd
komen ze wel tachtigduizend keer voorbij. Hoe kan je nou die tachtigduizend dingen op een rijtje
krijgen? Ik kwam er ook achter dat ik bij elk iets wat een beetje spanning kan geven mijn twijfel toeneemt.
Dat bovengenoemde vragen telkens door mijn hoofd spoken, waarom ben ik dan zo onzeker terwijl
ik zo goed weet wat ik wil en wil bereiken? Ligt dat dan aan mijn adoptie, of heeft iedereen ‘gewoon’ wel eens van die onzekere momenten in haar of zijn leven, eigenlijk is dat toch ook een
beetje gezond?
Wanneer dingen op zijn plaats vallen, ben je meestal een – soms lange – periode verder in je leven.
Het zou dan ook voorbarig zijn als ik nu deze complexe materie in een notendop zou vertellen.
Daarom ga ik maandelijks een blog schrijven om en diverse onderdelen behandelen, zodat jij als
lezer een inkijk in mijn hoofd krijgt. Ik wil mij geen adoptiedeskundige noemen, maar ik hoop dat ik met mijn visie en ervaringen een steun kan bieden. Eentje die misschien nèt even nodig
hebt, of later. Of je nu geadopteerd bent of niet. Mijn stukje online hulp of aandacht is gratis mee te nemen.
In mijn volgende blog wil ik dieper ingaan op de problematiek bij geadopteerden en wat dat dan
precies is. Tot de volgende!