Mijn collega en ik spreken om 15:15 in zaal A. We zijn er vroeg. Voor ons is het nu 3 a 4 jaar geleden dat wij naar dit soort voorlichtingen gingen om een beeld te krijgen van ons latere werkveld, van wat er allemaal mogelijk is, wellicht ook om een beetje out-of-the-box te denken. De ironie is dat wij vaak, in ieder geval voor ons gevoel, niet veel wijzer werden van dit soort voorlichtingen. En als we de vragen van studenten in de zaal horen, weten we ook weer precies waarom dit soort voorlichtingen zo lastig zijn.
Master Your Future
Één stap terug: de voorlichting Master Your Future is goed georganiseerd door het SPS-NIP, met een gemêleerd gezelschap van sprekers en voldoende ruimte voor studenten om een beeld te kunnen vormen van het werkveld. Daar ligt het niet aan. Nee, de pijn zit ergens anders, die zit in het feit dat het heel moeilijk is om aan een groep studenten (ook een gemêleerd gezelschap) een boodschap over te brengen die voor jou heel logisch is maar waar zij nog over twijfelen: dit, het werk dat ik doen, is het helemaal!
Ik zie het bij de andere sprekers ook gebeuren. De eerdergenoemde onderzoeker heeft een demonstratie waarbij de aanwezigen een rood-groene bril opzetten en een soort optische illusie moeten waarnemen. De projector laat hem in de steek, sommigen aanwezigen zien iets, anderen niet. Jammer. Zelfs een geweldige klinkende titel als ‘binoculaire rivaliteit’ redt de proef niet. Even later legt hij een proef uit waar hij synestheten voor nodig had (mensen met visuele associaties tussen letters en kleuren) en hij zegt “We hadden via een of andere website synesteten gevonden”. Ik vind dat geweldig, ik kan me die worsteling van de juiste personen vinden en de dagenlange zoektocht en frustratie meteen voorstellen. Een student achter me hoor ik zeggen “wat knullig”.
De assessmentcoach geeft een mooi persoonlijk verhaal, over wat zij zelf gedaan heeft om te komen waar ze nu is. Maar één van de studenten in de zaal heeft slechte ervaringen met een assessment, vond het een ‘momentopname’ en geen goede. Meteen wordt de zaal wakker en de assessmentcoach min of meer gedwongen om te zeggen “daar ben ik het toch niet helemaal mee eens”. De coach en student komen er vervolgens wel uit maar als ik ook kijk naar de vragen die ik later stel, de toon was gezet en dat was toch een vrij kritische.
Kijkende naar mijn eigen verhaal, over ‘ondernemende gedragsveranderaars’, zie ik het ook: studenten vragen me naar m’n inkomen, naar andere mogelijkheden, zaken die voor mij niet bepalend zijn waarom ik dit werk doe. En begin maar eens niet aan jezelf te twijfelen als een student vraagt “maar wat jullie doen, is dat dan echt zo vernieuwend, hebben bedrijven daar echt geld voor over?”. Gelukkig is het antwoord ‘ja’, maar toch. Dat studenten wellicht een beeld vormen van een heel werkveld op basis van één of twee sprekers uit dat werkveld, is misschien niet terecht. Wij vertellen ons verhaal en al maak je precies dezelfde beslissingen als dat wij gedaan hebben, dan zul je nog heel anders terecht komen.
Wij kunnen alleen maar benadrukken dat stages belangrijk zijn, het werk doen, zo leer je wat het is. En niet door als een vrijgezel overal maar beetje snuffelen en je nergens aan binden.
